Marian Makarski. Architekt, artysta plastyk, literat.
Mieszka i tworzy

w Lublinie. Członek Stowarzyszenia Architektów Polskich, Związku Polskich
Artystów Plastyków i Związku Literatów Polskich.
Laureat:
- Nagrody Wojewódzkiej Rady Narodowej w Lublinie (1990r.)
za osiągnięcia w architekturze i malarstwie;
- Nagrody Ministra Kultury i Sztuki (1995r.) za całokształt
twórczości;
- Nagrody Literackiej im. Bolesława Prusa - Stowarzyszenia
Pisarzy Polskich (2002r.) za powieść "Dom mojego ojca" oraz wielu innych nagród i wyróżnień stowarzyszeń twórczych.
Marian Makarski urodził się w 1928 roku w Kolosach
na ziemi kieleckiej, obok Wiślicy nad Nidą. Jego ojciec, ogrodnik agronom,
pracował w majątkach ziemskich. W 1935 roku przeniósł się do Proszowic
w województwie krakowskim, gdzie na dzierżawionej ziemi uprawiał ogrodnictwo.
Po powodzi, która nawiedziła ten rejon w 1937 roku, niwecząc cały dobytek
rodziny, skorzystał z oferty wyjazdu do Lublina, przejmując zarząd niewielkim
majątkiem Dzbenin. Warunki umowy oraz inne okoliczności spowodowały,
że rodzina pozostała jeszcze przez kilka miesięcy, do jesieni 1937 roku,
w Proszowicach. Ten okres rozłąki i osamotnienia, choroba matki, wyczekiwanie
na małej wąskotorowej stacyjce na przyjazd ojca stały się dla Mariana
Makarskiego dominującym obrazem dzieciństwa, który będzie wracać w jego
późniejszej twórczości. Wkrótce na ten obraz nałożyła się również atmosfera
niepewności i strachu po wybuchu wojny oraz stałego zagrożenia podczas
okupacji.
Dla Mariana Makarskiego były to jednak także lata
nauki: najpierw w szkole podstawowej, a później w Prywatnej Szkole Budownictwa
w Lublinie, którą skończył w 1948 roku. W tym samym roku wyjechał na
studia do Krakowa.
Wydział Architektury Akademii Górniczo-Hutniczej, na którym rozpoczął
studia, przemianowano następnie na Politechnikę Krakowską. W Krakowie
w wolnych chwilach pisze, pasjonuje się teatrem, myśli o zawodzie aktora.
Z dyplomem inżyniera architekta wraca jednak do Lublina, podejmując
pracę w Zjednoczeniu Budownictwa Miejskiego. Nadal uprawia twórczość
literacką. Po "Październiku" wstępuje do "Koła Młodych"
przy Związku Literatów Polskich. Na łamach prasy drukuje felietony o
sztuce pod wspólnym tytułem "Spacery ze sobą", do których powraca znów
wiele lat później.
Częste wyjazdy do Kazimierza Dolnego, przyjaźń ze
znanymi malarzami: Władysławem Filipiakiem i Zenonem Kononowiczem, powodują,
że w jego twórczości coraz ważniejszą rolę zaczęło odgrywać malarstwo.
W 1960 roku zostaje członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków. Na
plenerze malarskim w Zwierzyńcu poznaje Jerzego Nowosielskiego i Jacka
Sienickiego, artystów, którzy w pewnym sensie ukierunkują Mariana Makarskiego
w poszukiwaniu własnej osobowości twórczej. Praca nad książką "Dom
mojego ojca" z silnym wątkiem biograficznym w połączeniu z materią
malarską będzie odtąd stanowić o indywidualności tego artysty. Ważną
rolę w życiu Mariana Makarskiego odgrywa twórczość architektoniczna.
Bierze udział w konkursach architektonicznych SARP i ZPAP, zajmuje się
projektowaniem architektury, wnętrz, malarstwem ściennym, rewaloryzacją
obiektów zabytkowych (projektuje rewaloryzację kordegardy północnej
i południowej w Zespole Pałacowym w Kozłówce, pałac w Sitnie k. Zamościa,
dwór w Turce k. Lublina). Jest autorem licznych obiektów sakralnych
m. in. Kościoła o.o. Kapucynów w Lublinie, jak również innych obiektów
publicznych takich jak Centrum Kultury w Ostrowcu Świętokrzyskim czy
Muszla Koncertowa w Ogrodzie Saskim w Lublinie.
Od 1970 roku wiąże się etatem z Politechniką Lubelską.
Zajmuje się dydaktyką (podstawy urbanistyki i architektury) i pracą
naukową. Pisze rozprawę doktorską na temat "Rozwoju przestrzennego
Kazimierza Dolnego nad Wisłą". Promotorem jest prof. Wiktor Zin.
Z profesorem Zinem bierze udział w konkursie architektonicznym na projekt
Świątyni Pokoju na terenie obozu zagłady na Majdanku.
Ważniejsze wystawy indywidualne:
1964 - malarstwo i rysunek, BWA Lublin;
1969, 1972, 1978, 1983, 1984 - BWA Lublin;
1969 - SARP Gdańsk;
1973 - BWA Zielona Góra;
1974 - BWA Zamość;
1975 - Pałac Małachowskich Nałęczów;
1990 - "Obraz i słowo" - malarstwo i teksty literackie w wykonaniu
aktorów, "Kuncewiczówka", Kazimierz Dolny; Teatr Kameralny,
Dom Kultury LSM, Lublin (1991); Klub Artystyczny "Hades",
Lublin (1993);
1995 - Galeria Nowa BWA Lublin;
2006 - Wystawa Historyczna 70 lat O.L. ZPAP Galeria "Pod Podłogą" Lublin.
Zbiorowe:
1963 - "Wystawa czterech województw", BWA Lublin, Rzeszów,
Białystok i Kielce;
1964 - "XX-lecie PRL w twórczości plastycznej", BWA Lublin;
1965 - Zachęta Warszawa;
1973, 1978 - Debreczyn, Węgry (Medal Káplár`a Miklós`a);
1975 - "Galeria malarstwa lubelskiego", Dom Kultury w Bełżycach;
1980 - międzynarodowa wystawa "Przeciw wojnie", Państwowe
Muzeum na Majdanku;
1985 - "Ze zbiorów Muzeum Okręgowego w Lublinie", Lwów,
Kijów- "Metafora", Muzeum Okręgowe w Lublinie;
1986 - Targi Sztuki "Interart `86", Poznań.
Ponadto brał udział w wystawach okręgu lubelskiego ZPAP m.in. w Warszawie,
Sopocie, Zielonej Górze, Rzeszowie, Kielcach, Opolu, Debreczynie i Wiedniu.
Obrazy w zbiorach muzeów oraz w zbiorach prywatnych w kraju i zagranicą.
Uroczystość odznaczenia Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski 22.01.2010 r.
Od lewej: Zbigniew Wojciechowski - Prezydent M. Lublin, Mariusz Handzlik - Podsekretarz Stanu Kancelarii Prezydenta RP, Marian Makarski, prof. Ewa Bojar - Dziekan WZ PL