Marian Makarski. Architekt, artysta plastyk, literat.
Mieszka i tworzy w Lublinie. Członek Stowarzyszenia Architektów Polskich, Związku Polskich Artystów Plastyków i Związku Literatów Polskich.
Laureat:
  • Nagrody Wojewódzkiej Rady Narodowej w Lublinie (1990r.) za osiągnięcia w architekturze i malarstwie;
  • Nagrody Ministra Kultury i Sztuki (1995r.) za całokształt twórczości;
  • Nagrody Literackiej im. Bolesława Prusa - Stowarzyszenia Pisarzy Polskich (2002r.) za powieść "Dom mojego ojca" oraz wielu innych nagród i wyróżnień stowarzyszeń twórczych.

   Marian Makarski urodził się w 1928 roku w Kolosach na ziemi kieleckiej, obok Wiślicy nad Nidą. Jego ojciec, ogrodnik agronom, pracował w majątkach ziemskich. W 1935 roku przeniósł się do Proszowic w województwie krakowskim, gdzie na dzierżawionej ziemi uprawiał ogrodnictwo. Po powodzi, która nawiedziła ten rejon w 1937 roku, niwecząc cały dobytek rodziny, skorzystał z oferty wyjazdu do Lublina, przejmując zarząd niewielkim majątkiem Dzbenin. Warunki umowy oraz inne okoliczności spowodowały, że rodzina pozostała jeszcze przez kilka miesięcy, do jesieni 1937 roku, w Proszowicach. Ten okres rozłąki i osamotnienia, choroba matki, wyczekiwanie na małej wąskotorowej stacyjce na przyjazd ojca stały się dla Mariana Makarskiego dominującym obrazem dzieciństwa, który będzie wracać w jego późniejszej twórczości. Wkrótce na ten obraz nałożyła się również atmosfera niepewności i strachu po wybuchu wojny oraz stałego zagrożenia podczas okupacji.

   Dla Mariana Makarskiego były to jednak także lata nauki: najpierw w szkole podstawowej, a później w Prywatnej Szkole Budownictwa w Lublinie, którą skończył w 1948 roku. W tym samym roku wyjechał na studia do Krakowa. Wydział Architektury Akademii Górniczo-Hutniczej, na którym rozpoczął studia, przemianowano następnie na Politechnikę Krakowską. W Krakowie w wolnych chwilach pisze, pasjonuje się teatrem, myśli o zawodzie aktora. Z dyplomem inżyniera architekta wraca jednak do Lublina, podejmując pracę w Zjednoczeniu Budownictwa Miejskiego. Nadal uprawia twórczość literacką. Po "Październiku" wstępuje do "Koła Młodych" przy Związku Literatów Polskich. Na łamach prasy drukuje felietony o sztuce pod wspólnym tytułem "Spacery ze sobą", do których powraca znów wiele lat później.
   Częste wyjazdy do Kazimierza Dolnego, przyjaźń ze znanymi malarzami: Władysławem Filipiakiem i Zenonem Kononowiczem, powodują, że w jego twórczości coraz ważniejszą rolę zaczęło odgrywać malarstwo. W 1960 roku zostaje członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków. Na plenerze malarskim w Zwierzyńcu poznaje Jerzego Nowosielskiego i Jacka Sienickiego, artystów, którzy w pewnym sensie ukierunkują Mariana Makarskiego w poszukiwaniu własnej osobowości twórczej. Praca nad książką "Dom mojego ojca" z silnym wątkiem biograficznym w połączeniu z materią malarską będzie odtąd stanowić o indywidualności tego artysty.    Ważną rolę w życiu Mariana Makarskiego odgrywa twórczość architektoniczna. Bierze udział w konkursach architektonicznych SARP i ZPAP, zajmuje się projektowaniem architektury, wnętrz, malarstwem ściennym, rewaloryzacją obiektów zabytkowych (projektuje rewaloryzację kordegardy północnej i południowej w Zespole Pałacowym w Kozłówce, pałac w Sitnie k. Zamościa, dwór w Turce k. Lublina). Jest autorem licznych obiektów sakralnych m. in. Kościoła o.o. Kapucynów w Lublinie, jak również innych obiektów publicznych takich jak Centrum Kultury w Ostrowcu Świętokrzyskim czy Muszla Koncertowa w Ogrodzie Saskim w Lublinie.

    Od 1970 roku wiąże się etatem z Politechniką Lubelską. Zajmuje się dydaktyką (podstawy urbanistyki i architektury) i pracą naukową. Pisze rozprawę doktorską na temat "Rozwoju przestrzennego Kazimierza Dolnego nad Wisłą". Promotorem jest prof. Wiktor Zin. Z profesorem Zinem bierze udział w konkursie architektonicznym na projekt Świątyni Pokoju na terenie obozu zagłady na Majdanku.

Ważniejsze wystawy indywidualne:
1964 - malarstwo i rysunek, BWA Lublin;
1969, 1972, 1978, 1983, 1984 - BWA Lublin;
1969 - SARP Gdańsk;
1973 - BWA Zielona Góra;
1974 - BWA Zamość;
1975 - Pałac Małachowskich Nałęczów;
1990 - "Obraz i słowo" - malarstwo i teksty literackie w wykonaniu aktorów, "Kuncewiczówka", Kazimierz Dolny; Teatr Kameralny, Dom Kultury LSM, Lublin (1991); Klub Artystyczny "Hades", Lublin (1993);
1995 - Galeria Nowa BWA Lublin;
2006 - Wystawa Historyczna 70 lat O.L. ZPAP Galeria "Pod Podłogą" Lublin.

Zbiorowe:
1963 - "Wystawa czterech województw", BWA Lublin, Rzeszów, Białystok i Kielce;
1964 - "XX-lecie PRL w twórczości plastycznej", BWA Lublin;
1965 - Zachęta Warszawa;
1973, 1978 - Debreczyn, Węgry (Medal Káplár`a Miklós`a);
1975 - "Galeria malarstwa lubelskiego", Dom Kultury w Bełżycach;
1980 - międzynarodowa wystawa "Przeciw wojnie", Państwowe Muzeum na Majdanku;

1985 - "Ze zbiorów Muzeum Okręgowego w Lublinie", Lwów, Kijów- "Metafora", Muzeum Okręgowe w Lublinie;
1986 - Targi Sztuki "Interart `86", Poznań.

Ponadto brał udział w wystawach okręgu lubelskiego ZPAP m.in. w Warszawie, Sopocie, Zielonej Górze, Rzeszowie, Kielcach, Opolu, Debreczynie i Wiedniu.
Obrazy w zbiorach muzeów oraz w zbiorach prywatnych w kraju i zagranicą.



Uroczystość odznaczenia Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski 22.01.2010 r.
Od lewej: Zbigniew Wojciechowski - Prezydent M. Lublin, Mariusz Handzlik - Podsekretarz Stanu Kancelarii Prezydenta RP, Marian Makarski, prof. Ewa Bojar - Dziekan WZ PL